การสาธารณสงเคราะห์

 การสาธารณสงเคราะห์  หมายถึง  การจัดกิจการอันเป็นสาธารณประโยชน์  ที่พระสงฆ์ หรือวัดต่าง ๆ จัดทำอยู่  ในปัจจุบันแบ่งออกเป็น  4  แนวทาง  คือ
                แนวทางที่ 1  การเข้าไปบริหารจัดการ  เป็นกิจการที่ดำเนินการหรือจัดทำโครงการขึ้นมาเอง ในลักษณะที่ทำเป็นกิจการประจำหรือชั่วคราว  เช่น  กิจการห้องสมุดเพื่อประชาชน  การตั้งมูลนิธิ  การตั้งกองทุน  เพื่อช่วยเหลือคนยากจนหรือช่วยเหลือคราวประสบภัยพิบัติ  การกำหนดเขตอภัยทาน  หน่วยอบรมประชาชนประจำตำบล (อ.ป.ต.) เป็นต้น ซึ่งพระเข้าไปดำเนินการเอง
     แนวทางที่ 2  การเข้าไปสนับสนุน  เช่น  การพัฒนาหมู่บ้านหรือชุมชน  การจัดหาทุนเพื่อการสงเคราะห์  การช่วยเหลือทางราชการในการป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติด  เป็นต้น อาจเป็นการเกื้อกูลกิจการของภาครัฐหรือของภาคเอกชนในลักษณะของการเข้าไปมีส่วนร่วม เป็นต้น ซึ่งเป็นการทำกิจกรรมส่งเสริมหน่วยงานอื่นที่ทำอยู่ก่อนแล้ว
     แนวทางที่ 3  การเข้าไปแสวงหาการมีส่วนร่วม  เป็นการช่วยเกื้อกูลในส่วนของสาธารณสมบัติ โดยมุ่งเอาผลเพื่อส่วนรวมที่เป็นสาธารณที่เป็นวัตถุ  เช่น  การสร้างถนนหนทาง  การขุดลอกคูคลอง  การสร้างฌาปนสถาน  การสร้างระบบประปาและระบบไฟฟ้าหรือเครื่องกำเนินไฟฟ้า เป็นต้น ซึ่งเน้นที่สาธารณสมบัติส่วนรวมเป็นหลัก
     แนวทางที่ 4  การเข้าไปแบบให้เปล่า  เช่น  การช่วยผู้ประสบภัยพิบัติ  ไม่ว่าจะเป็นอุทกภัยวาตภัย  อัคคีภัย  การประสบอุปัทวเหตุ  การประสบภัยธรรมชาติ  การสงเคราะห์คนชรา คนพิการ คนผู้ด้อยโอกาส หรือการสงเคราะห์โดยประการอื่น ๆ ทั้งในยามปกติและตามโอกาสที่มาถึง เป็นต้น ซึ่งเป็นความเมตตาเอื้ออาทรต่อผู้อื่น
กิจกรรมของสงฆ์ ช่วยเหลือสังคม

                    ๑. ศีลธรรม วัฒนธรรม
                    ๒. สุขภาพอนามัย
                    ๓. สัมมาชีพ
                    ๔. สันติสุข
                    ๕. ศึกษาสงเคราะห์
                    ๖. สาธารณสงเคราะห์
                    ๗. กตัญญูกตเวทิตาธรรม
                    ๘. สามัคคีธรรม
ประชาชนคือใคร ?
                    ประชาชน คือ คนทั้งปวง ที่ร่วมชะตากรรม อยู่ในบ้านเมืองเดียวกัน ดังนั้น ประชาชน คือ ชาติ คุณธรรมที่ยึดเหนี่ยวของประชาชน คือ ศาสนา ผู้นำของประชาชน คือ พระมหากษัตริย์
ประชาชนต้องการอะไร ?
ประชาชนต้องการประเทศที่มั่นคง ปลอดภัย และเจริญก้าวหน้าโดยเฉพาะ คือ
                    ๑. มีปัจจัยสี่เพียงพอ สำหรับดำรงชีวิต สำหรับตนเอง และครอบครัว
                    ๒. มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน
                    ๓. ประชาชนต้องการบ้านเมือง มีความสงบ-สันติ และสังคมที่เป็นธรรม
                    ๔. ประชาชนต้องการมีความสุขทางจิตใจ

ประชาชนหวังความช่วยเหลือจากภิกษุสงฆ์อย่างไร ?
                    ๑. ประชาชนต้องการ ตัวอย่างมองความดีงาม และผู้นำทางคุณธรรม โดยเฉพาะความเคร่งครัดทางวินัย และความเป็นผู้สันโดษมักน้อย
                    ๒. ประชาชนต้องการ วัดเป็นที่พึ่งพักพิงทางจิตใจของผู้มีทุกข์ ต้องการเห็นวัดเป็นที่สงบ เยือกเย็น สะอาดร่มรื่น มีระเบียบ
                    ๓. ประชาชนต้องการ เห็นพระภิกษุเข้าหาประชาชน ปลอบขวัญ ให้กำลังใจ แนะแนวทางแก้ปัญหาชีวิตให้
                    ๔. ประชาชนต้องการ ให้วัดเป็นศูนย์กลางการพัฒนาชนบท ให้ความร่วมมือสนับสนุนให้เกิดการรวมพลัง แก้ปัญหาต่าง ๆ
                    ๕. ประชาชนต้องการ ให้วัดเป็นศูนย์กลางของการศึกษาด้านต่าง ๆ ทั้งด้านหลักธรรมของพระศาสนา และการอาชีพ การปฏิรูปจิตใจของประชาชน ควรริเริ่มที่วัด